Adwokat Opole – Paweł Hiper, Sebastian Hajdas. Polski kodeks karny w razie popełnienia przestępstwa przewiduje orzeczenie na rzecz osoby pokrzywdzonej środki kompensacyjne. Wśród środków kompensacyjnych znajduje się obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem. Obowiązek naprawienia szkody może być orzeczony zarówno obok kary, w razie odstąpienia od wymierzenia kary jak i samoistnie.  Możliwość taką przewiduje art. 46 kodeksu karnego. Rozwiązanie to umożliwia pokrzywdzonemu dochodzenie swych roszczeń typowo cywilnych już w trakcie toczącego się procesu karnego. Obowiązek naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę jako środek kompensacyjny jest w pewnym sensie reakcją na przestępstwo, lecz nie realizuje takich samych celów co kara. Obowiązek naprawienia szkody jako środek kompensacyjny dalej wywołuje podwójny skutek, a mianowicie oddziałuje w sferze uprawnień cywilnoprawnych podmiotu uprawnionego i sprawcy szkody, oraz w sferze karnoprawnej, jako że nakłada obowiązek, będący środkiem reakcji na przestępstwo, na sprawcę szkody i wywołuje konsekwencje związane ze stwierdzeniem popełnienia przestępstwa Należy także pamiętać, że w razie gdy odszkodowanie zasądzone w procesie karnym nie wyłącza możliwości późniejszego dochodzenia uzupełnienia roszczenia w drodze procesu cywilnego. Omawiany środek kompensacyjny obejmuje zarówno obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody jak i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.  Istotnym jest, że obowiązek naprawienia szkody może być zasądzony wyłącznie w przypadku skazania sprawcy za przestępstwo oraz wyrządzenia przez niego szkody. Z wymogu skazania wynika, że nie jest możliwe orzeczenie tego środka w razie warunkowego umorzenia postępowania. W obecnym stanie prawnym artykuł 46 § 1 KK nie uzależnia obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę od rodzaju przestępstwa. Kontrowersyjnym często jest zagadnienie związane z obowiązkiem naprawienia szkody a odpowiedzialnością zakładu ubezpieczeń. Przyjmuje się jednak, że korzystanie przez sprawcę przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów, nie wyłącza ani nakazu orzeczenia obowiązku naprawienia szkody (art. 46 § 1 KK), ani możliwości orzeczenia – zamiast tego obowiązku, nawiązki określonej w art. 46 § 2 KK” (uchw. SN z 20.6.2000 r., I KZP 5/00, OSNKW 2000, Nr 7-8, poz. 55). Warto jeszcze zwrócić uwagę na obowiązki jakie musi spełnić pokrzywdzony by można było orzec obowiązek naprawienia szkody. Sąd może w razie skazania oskarżonego z własnej inicjatywy orzec obowiązek naprawienia szkody. Sąd nie ma jednak takiego obowiązku. Obowiązek ten pojawi się w sytuacji gdy to pokrzywdzony lub np. prokurator złoży stosowny wniosek. Zgodnie z art. 49a Kodeksu postępowania karnego pokrzywdzony, a także prokurator, może aż do zamknięcia przewodu sądowego na rozprawie głównej złożyć taki wniosek. Istotnym jest dochowanie wskazanego terminu. Wniosek może zostać złożony ustnie do protokołu lub pisemnie. Żaden przepis nie określa formy tego wniosku, a konieczne jest złożenie wniosku przez osobę uprawnioną. Jak wspomniano zastosowanie przez sąd powyższego środka kompensacyjnego nie wyklucza możliwości dochodzenia dalszych roszczeń majątkowych na drodze procesu cywilnego. Możliwości tej jednak nie należy lekceważyć, gdyż daje ona szansę pokrzywdzonemu na znacznie szybsze uzyskanie konkretnej kwoty pokrywającej doznaną krzywdę. Kontakt – Kancelaria Hajdas w Opolu.

Adwokat Opole – Paweł Hiper, Sebastian Hajdas. Zgodnie z art. 5 Ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1454 z późn. zm.) Właściciele nieruchomości zapewniają utrzymanie czystości i porządku  między innymi przez uprzątnięcie błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z chodników położonych wzdłuż nieruchomości, przy czym za taki chodnik uznaje się wydzieloną część drogi publicznej służącą dla ruchu pieszego położoną bezpośrednio przy granicy nieruchomości; właściciel nieruchomości nie jest obowiązany do uprzątnięcia chodnika, na którym jest dopuszczony płatny postój lub parkowanie pojazdów samochodowych. Należy zauważyć, że obowiązkiem osób odpowiedzialnych za utrzymanie drogi publicznej w należytym stanie jest przede wszystkim: utrzymywanie nawierzchni, chodników, obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z drogą w stanie wykluczającym narażenie użytkowników na wypadek pozostający w bezpośrednim związku z wykorzystaniem drogi oraz wykonywanie prac remontowych i zabezpieczających przywracających pierwotny stan nawierzchni, a także bieżących robót konserwacyjnych, porządkowych i innych, których celem jest poprawa i zwiększenie bezpieczeństwa ruchu. W tym miejscu bez wątpienia powyższe zasady będą dotyczyły również właściciela nieruchomości i dbałości o obejście posesji.  Pod pojęciem zobowiązanego właściciela nieruchomości rozumie się również współwłaścicieli, użytkowników wieczystych oraz jednostki organizacyjne i osoby posiadające nieruchomość w zarządzie lub użytkowaniu, a także podmioty władające nieruchomością w tym dzierżawców. W praktyce częstym problemem jest ustalenie granicy odpowiedzialności. Czasami decydującym może być pas zieleni lub lokalizacja samej nieruchomości, czy kwestia ustalenia stopnia należytej staranności. Pojęcie należytej staranności jest miernikiem ustalania winy w postaci niedbalstwa, gdy stanowi ona przesłankę zastosowania określonego przepisu (wyrok SN z 30 marca 2000 r., III CKN 709/98, LEX nr 51367). Zarzut naruszenia art. 355 § 1 k.c., czyli zarzut niezachowania należytej staranności, może być oceniany jedynie w kategoriach winy, a nie bezprawności (wyrok SN z 19 października 1999 r., I CKN 979/98, MoP 1999 nr 12, str. 3, Legalis). Jeżeli uważasz, że należy Ci się odszkodowanie lub zostałeś pociągnięty do odpowiedzialności mimo ku temu podstaw zgłoś się do naszych Adwokatów w Opolu, którzy pomogą ci rozwiązać problem. Kontakt – Kancelaria Hajdas w Opolu.